Cusco - deel2

We zijn sinds kort terug in Cusco. Na ons bezoek aan het wereldwonder Machu Picchu, reisden we zo'n anderhalf uur met de trein naar Ollantaytambo. De treinrit was echt spectaculair langs bergflanken en nog meer Inca ruïnes, en voor ons even pure luxe na de voorbije dagen.

In Ollantaytambo overnachtten we éénmaal om er het dorpje te verkennen, gebouwd op Inca funderingen en dus met heel smalle straatjes, heel wat Inca muren op het gelijkvloers met modernere eerste verdiepingen. Tegen de helling geplakt, vinden we de restanten van een tempel... uit de Inca tijd. Via de gekende terrassen klimmen we er naar boven en genieten tevens van een prachtig uitzicht over de heilige vallei.

Te vermelden waard misschien nog wat meer uitleg over die fameuze Inca's. Het was een volk gelijk een ander dat opdook uit het Titicaca meer (volgens de legende) en een rijkje rond Cusco, de navel van de wereld, had opgericht vanaf de jaren 1200. Hun negende vorst, de Inca Pachacutec, wilde het rijk verder uitbouwen en startte met de veroveringen en uitbreidingen van het Inca rijk tot in Colombia, Bolivië en het Noorden van Chili en Argentinië. Daardoor ontstond een smeltkroes van verschillende culturen waarvan elk volk de kennis van de andere volken overnam (vb op vlak van textiel, keramiek, stadsplanning,...). Dit maakte hen heel sterk. De glorie periode van de Inca's is eigenlijk te reduceren tot een honderdtal jaar, van 1438 tot 1534. Wat we vandaag nog kunnen bezoeken, zijn ruïnes en overblijfselen van koninklijke en religieuze nederzettingen, m.a.w. de belangrijkste centra die ook met de grootste zorg zijn opgebouwd. Zo was ook Machu Picchu een verblijfplaats voor koninklijk bloed of opvolgers van de shamans uit die belangrijkste periode van heerschappij van de Inca's.
De komst van de pokken (samen met de Spanjaarden), een burgeroorlog tussen twee Inca vorsten (één vanuit het Noorden en één vanuit het Zuiden) en de ultieme overwinning van de Spaanse conquistador Pizarro op de laatste Inca vorst Atahualpa deden het Inca rijk uit elkaar brokkelen. Vele nederzettingen werden door de Spanjaarden verwoest om er nieuwe koloniale steden neer te poten.
Tot op vandaag blijven er in de regio van de Andes afstammelingen van de Inca volkeren voortbestaan. Ze respecteren nog steeds de vereringen van de goden van toen, spreken hun dialecten (Quechua en Aymari) en dragen de authentieke klederdracht. Vooral om te tonen hoe fier ze zijn op hun voorvaderen.

Wij sloten onze Inca periode hier in Cusco af met een bezoekje aan Saqsaywaman (lees gerust luidop: sexy woman). Opnieuw restjes van wat ooit een groot tempel complex moet geweest zijn, en voor ons de druppel die onze culturele emmer deed overlopen. We hebben even genoeg van ruïnes en overblijfselen, daar we merken dat het moeilijk is om nog geïmponeerd te raken. Al blijven we geboeid door deze culturen en zullen we er in de toekomst zeker nog meer over lezen.

Ons laatste dagje Cusco vandaag vulden we met een kappersbezoek (in vijf minuten tijd kreeg Oli een nieuw kortgeknipt kopje), we kochten onze bustickets naar Puno, geïnteresseerd schaften we ons een voorbeeld toegangsexamen van de universiteit aan via een straatventer, we verwenden onszelf met Sinterklaas-vervangend-afternoon-tea-lekkers en we lieten onze kleren ook nog eens wassen.
Klaar dus om richting Boliviaanse grens te trekken.