De hoog- en laaglanden van Guatemala

Na ons lange en rustige verblijf in Antigua, de oude hoofdstad van Guatemala, zijn we westwaarts getrokken naar Panajachel, een dorpje aan het Atitlanmeer. Nog steeds op 1500m, met veel zon en nog meer souvenirskraampjes. We hadden er een leuk hotelletje met tuin om te luilekkeren en te lezen, we maakten onze dagelijkse wandeling naar het meer en lieten ons overhalen door de elf-jarige Jose-Miguel om twee poppetjes van hem te kopen. Hij was zo lief, meneer!

Panajachel was ook de ideale uitvalsbasis om op donderdag de lokale en artisanale markt van Chichicastenango te bezoeken. Al zijn we er niet geraakt door een lopend buikprobleempje (van Oli deze keer). Geen nood, een extra dagje luieren was leuk meegenomen en de innerlijke flora is ondertussen weer in evenwicht.

We hadden de luilekkersmaak na enkele dagen echt wel zwaar te pakken. We reisden terug via Antigua om in het centrum van Guatemala, en nog steeds in die heuse bergketen, het paradijs Semuc Champey aan een keuring te onderwerpen. Helaas kunnen we via deze internetverbinding nog geen foto's opladen, dus we doen ons best jullie een beeld te geven. Semuc Champey ligt in de buurt van enkele Kekchi-dorpen, omgeven door koffiestruiken, cacaobomen, kardemomplanten en bananenbomen. De Cahabon-rivier stroomt en kronkelt er lustig op los, en wordt op een gegeven moment overbrugd door een natuurlijke kalksteenafzetting. De kalksteen vormde verschillende 'zwembadjes' met kristalhelder water, springstenen en watervalletjes, bijna zo goed als centerparcs ;-).

Nog meer in Semuc Champey ploeterden we door de watergrotten. In onze zwemkledij en met een kaarsje in de hand betreedden we het huis van vleermuizen en werden we voorbij de bocht van alle daglicht afgesloten. Het water werd steeds dieper en zwemmen was dus aangewezen. Klimmen over rotsen, klauteren langs watervallen en glijden over gladde stenen maakte het plaatje compleet. Dit was beter dan centerparcs ;-). Oli deed er nog een 4meter sprong bij en dat zorgde voor genoeg adrenaline om de kilte van de grot gauw te vergeten.

En na het ene paradijs volgde al snel het andere paradijs. We lieten de hooglanden achter ons, en zetten voet aan wal op het schiereilandje Flores in het meer van Peten Itza. Terug op zeeniveau en temidden van een immense vlakte in het noorden van Guatemala. De hoofdreden van dit verblijf was een bezoekje aan de Maya-ruïnes van Tikal. Eén van de grootste en meest indrukwekkende overblijfselen van het Maya-rijk volgens de boekjes, en we kunnen dit alleen maar bevestigen. Enkele grootse tempels, die we zelfs konden beklimmen voor een schitterend uitzicht op de beboste vlakte met hier en daar een tempeltop die uitstak. Opvallend was dat een groot deel van de ruïnes nog overgroeid is en slechts beetje per beetje kan worden vrijgemaakt en gerestaureerd.

We deden er goed aan om al om 4u30 's morgens paraat te staan voor de zes uur durende ontdekkingstocht, want de hitte was opnieuw volop van de partij. Toch waren we zeer onder de indruk van de meesterwerken, gebouwd onder het regime van Koning Ah Cacao, ofte de chocoladevorst. Tikal diende als religieus en astronomisch centrum voor de omliggende nederzettingen.  Verschillende tempels werden over elkaar gebouwd als zouden het matroesjka-poppetjes zijn.  En hoog waren ze, want hoe hoger, hoe dichter bij de goden die ze wilden aanbidden.

In het dorpje Flores genoten we van spotgoedkope mojito's, internationaal gezelschap, frisse duiken in het meer en prachtige zonsondergangen. Zo kunnen we morgen vol energie (en om 5u 's ochtends) naar Belize vertrekken.