Chao Peru

Jawadde, onze laatste busreis in Peru (Cusco-Puno) was er wel eentje om over naar huis te schrijven... dus doen we dat dan ook.
Zoals in vorig bericht gezegd, kochten we een dag op voorhand onze tickets in het busstation van Cusco. Bij onze gekende maatschappij Cruz del Sur, waar we al elke keer tevreden over waren. Deze keer echter geen computerscherm om onze plaatsen te kiezen of de reservatie mee te volgen, gewoon een ingevuld ticketje, en ook geen betaling met visa mogelijk, enkel cash, 80soles (20euro). Een beetje raar, maar toch bleven we in een aangename busreis geloven.
Een half uur voor vertrek van de bus melden we ons aan het loket van Cruz del Sur en vertelt de man ons heel serieus dat Cruz del Sur geen ritten doet naar Puno... dat de kerel van daags voordien ons een ticket verkocht heeft voor een andere maatschappij die normaal maar 25soles per persoon kost, maar dat die dit ticket sowieso niet zouden aanvaarden. Er zat niets anders op dan te wachten tot een kwartier voor de voorziene afreis, het moment van de voorziene afspraak, om ons geld terug te eisen van die kerel. Rara, die kerel was nergens te bespeuren.
Gelukkig was de man van Cruz del Sur zo vriendelijk om ons verder uit de nood te helpen. Hij zou de 80 soles terug betalen en via een nog andere maatschappij twee zetels proberen te bemachtigen. Waarschijnlijk kent hij de kerel van het vals ticket en is dit niet het eerste gelijkaardige voorval. Al vertrouwden wij op dat moment niemand meer en hebben we pas een uur geleden de zekerheid gekregen over de echtheid van het 50 soles biljet dat we terugkregen van die man.
Uiteindelijk vetrokken we met de maatschappij San Luís. De tweede nachtmerrie van de dag! Met twee uur vertraging, enkel wat graankoekjes op zak (bij Cruz del Sur zouden we een lunchpakket krijgen) en veel gepuf in de oververhitte bus komen we om 19u aan in onze hostel te Puno. Het stelde ons wel gerust over het feit dat we de vorige busritten net dat ietsje meer hebben uitgegeven voor een betrouwbare maatschappij.

Vandaag maakten we een uitstap naar de drijvende Uros eilandjes in de baai van het Titicacameer (op 3810m hoogte, meer dan 8000km2 oppervlakte). De eilandjes zijn volledig uit het totora riet gemaakt dat hier in het Titicacameer uitbundig groeit. Per eilandje leven ongeveer vijf families die leven van de visvangst, aardappelkwekerij (op hoopjes aarde op hun eilandje) en uiteraard toerisme. We mochten onszelf dan ook volledig belachelijk maken door hun klederdracht over ons hoofd te trekken in ruil voor de aankoop van zelfgemaakte souvenirs of fooi. Toch is het indrukwekkend om te zien en te ervaren hoe je op die drijvende eilandjes kunt rondlopen en -springen. Ook hun huisjes, bedden en bootjes zijn gemaakt uit hetzelfde riet, riet dat zelfs kan gegeten worden (ook dat mochten we aan den levende lijve ondervinden).

Meer culinair nieuws: we hebben 'cuy' (spreek uit als koei) geproefd, cuy is een guinees biggetje dat geroosterd in z'n geheel op je bord verschijnt. Combineer het peuzelwerk van kikkerbilletjes, het zachte vlees van een konijn en de aanblik van een rat en je kunt je voorstellen hoe het is om cuy te eten. Veel vlees hangt er niet aan, en waarschijnlijk zullen we deze culinaire specialiteit geen tweede keer bestellen...

Puno is onze laatste stad in Peru, en met een gemengd gevoel zullen we morgen naar Bolivië vertrekken. We hebben heel wat moois gezien en meegemaakt. En afgezien van een vals 5 sol muntstuk dachten we van groter onheil gespaard te blijven. Na de geldklopperij in Cusco en onze valse bustickets gaan we toch blij zijn in het, misschien, eerlijkere Bolivië te kunnen rondreizen.