Inca jungle trail en Machu Picchu

Waauw, het gaat hier over wereldwonderen...

Op maandag ochtend (30/11) vertrekken we goedgemutst met onze groep van Reserv.Cusco naar Abra Malaga, op een hoogte van 4350m. Al snel blijkt dat onze groep bestaat uit de gids Rolando, Ilse en Olivier... we hebben dus een privé gids, dankzij het drukke seizoen. Al snel blijkt waarom: het regenseizoen is aangebroken. Om dikke wolken met daarbij beperkt zicht te vermijden, dalen we nog een 1000m vooraleer de fietsen van het dak van ons busje worden gehaald. Enkele flauwe zonnestraaltjes breken door, en dat is het teken om onze helm op te zetten en de verdere afdaling met de fiets te doen.
Koude wind, dan toch weer regendruppels op onze zonnebril, we worden kletsnat, trekken toch maar die poncho over ons hoofd, dalen verder af, het wordt warmer, en droger, poncho weer uit, het asfalt verdwijnt van de baan, we hotsen verder naar beneden,  tot even voor het dorpje Santa María (1430m), de fietsen en helm worden ingeleverd, het busje zet ons af aan de lodge voor deze nacht. Deel één van de helse tocht is achter de rug. Met een romantisch muziekje op de achtergrond en een lekkere maaltijd (lomo saltado: reepjes vlees met tomaat en ajuin gestoofd, op een bedje van frietjes, geserveerd met rijst; een typisch Peruaans gerechtje) vieren we ons anderhalf jaar 'samen-zijn', maar stiekem weten we dat de kers op onze taart pas donderdag komt.

Geen fiets meer tijdens de komende dagen, dus ook geen zadelpijn. Wat ons op dinsdag wel te wachten staat is een wandeling van acht à negen uur, en die kunnen we om 7u 's ochtends starten... in de regen. Weer die poncho's aan dus, we zien er echt wel grappig uit, 't is de moeite om eens naar de foto's te gaan kijken, die posten we over enkele dagen wanneer we terug in Cusco zijn.
Maar goed, stappen dus, en blijven stappen, tot we lekker zweten onder die poncho en werkelijk overal nat zijn. We pauzeren even bij het apenhuisje, waar we languit de benen kunnen strekken in een hangmat, met aapje Martín als gezelschap. Ons zweet zien we zo de lucht in verdampen. We stappen verder, bergop, steil bergop, smalle paadjes, nog smallere paadjes, een deel originele Inca weg waar we de goden gunstig stemmen met een offer coca blaadjes. De regen houdt op en we arriveren bij de volgende hangmatten-rustplaats, waar ons ook een lekker maal wordt geserveerd. Guiso de pollo deze keer, weer iets typisch, een soort stoofpotje met kip en aardappeltjes. Na een middagdutje in de hangmatten stappen we weer verder, in het zonnetje nu. Nog zo'n twee uur te gaan, en we blijven gaan. Tot we vlak bij Santa Teresa in de 'hot springs' kunnen duiken. Ze zijn dan wel hot, en we hadden het al heet, maar toch is het zalig ontspannend voor onze spiertjes. Een uurtje later, en Oli met 40 muggenbeten extra, stappen we onze laatste 45 minuten tot aan de lodge in Santa Teresa. Nu, we sliepen wel twee keer in een lodge tijdens deze uitstap, maar maak je geen illusies, meer dan een bed en koude douche was het niet. Al was de omgeving heel tropisch, wat de naam 'lodge' wel kan verantwoorden.

Vanuit Santa Teresa is het nog vijf à zes uur stappen naar Aguas Calientes, het dorpje vlak bij Machu Picchu. Een deel ervan kunnen we met gemotoriseerd vervoer doen, maar we plooien niet. Stappen doen we, een goeie twee uur langs een rivierbedding, deze keer in volle zon wat het er weer niet makkelijk op maakt. Mooi op schema arriveren we aan het hydro-electrisch station, dat Cusco en omgeving van energie voorziet. We lunchen er in het gezelschap van een kalkoen en zien verder op onze staptocht nog meer dierlijk schoon: een zwart-rode duizendpoot, veel kleurige vlinders en zogenaamde pikuro's waarvan ik geen Nederlands klinkende naam kan verzinnen (zie binnenkort dus ook onze foto's). Drie uur lang stapten we langs de spoorlijn, konden we al de achterkant van de berg Machu Picchu aanschouwen en voldaan en vooral opgelucht arriveren we in Aguas Calientes.

Op donderdag is het dan eindelijk zo ver. Om 5u30 's morgens nemen we het busje naar de ingang van Machu Picchu, één van de zeven wereldwonderen. Al hebben we er voor onszelf een achtste aan toegevoegd, namelijk de hierboven beschreven afegelegde weg er naar toe. Geen wonder dus dat onze oogjes tintelen bij het binnenstappen van deze oude Inca stad. Een gids leidt ons eerst twee uur rond in het doolhof van straatjes, gangetjes, pleintjes en poortjes. We blijven verwonderd over de toestand waarin alles meer dan 500 jaar is bewaard gebleven. De Spanjaarden zijn hier nooit kunnen binnendringen en pas begin 20e eeuw werd de overgroeide stad wer blootgelegd. Ondertussen zijn hier soms duizend toeristen per dag gepasseerd, maar het blijft een mystiek gegeven. Als tegen 9u de hemel opklaart blijven we maar foto's nemen van iets wat we al op zovele postkaarten hebben gezien. Nog tot 15u blijven we er ronddwalen zodat het voor eeuwig in ons geheugen staat gegrift. We zijn tevreden!

Dat we meer dan twaalf uur slaap nodig hadden om van deze wonderlijke dagen te recupereren, deert ons niet. De Inca Jungle trail zit er op, Machu Picchu is bezocht, maar we breien nog twee dagjes aan onze uitstap. Straks nemen we de trein (da's geleden van de rit Heist-Zaventem op 1 oktober) naar Ollantaytambo, een nieuwe Inca bestemming, voor we zaterdag terugkeren naar Cusco.