Zeg niet te gauw...

Om 5u ´s ochtends kozen Oli en Michael ervoor om Ilse te laten slapen en met een kop koffie, banaan en een broodje kaas op uitstap te vertrekken. Met een lokale bus reden we richting vulkanen, waarbij vele schoolkindjes ons vergezelden op stoffige wegen naar hun klaslokaaltje.

Na een goed uur stappen door een dor landschap over een zandweg bereikten we Cerro Negro: een grote zwarte zandbak. Ondanks het vroege uur was het toch al goed warm en begonnen we aan de klim door zwarte kleine lavakeitjes. Gelukkig voor ons is Cerro Negro geen hoge vulkaan en al snel stonden we op de rand van de twee kraters (één uit 1992 en één van de laatste uitbarsting in 2000). Dus daalden we af in de eerste krater waar nog steeds kokende zwaveldampen opstijgen en je mooie zwavelkristallen kon zien. En dan een klim naar de tweede kraterrand, vanwaar we een prachtig zicht hadden op de recentste krater en op de omgeving. Het afdalen ging veel sneller: we renden letterlijk de vulkaan af door keien en zand en in nog geen vijf minuten stonden we weer beneden. Resultaat: we zaten volledig onder het zwarte stof en onze schoenen vol met kiezeltjes. Tijd voor de lunch. Daarvoor kozen we een boomje uit waarrond de lava gestroomd had en genoten van tortilla´s met groentjes in de weinige schaduw die er was. De afsluitende tocht van anderhalf uur om vanuit een dorpje de bus te nemen, werd heel wat langer. Na een uur wandelen begon onze begeleidster ineens te twijfelen. We zouden even terugkeren en een ander paadje nemen tussen de dorre struiken en bomen, maar na een tijdje merkten wij dat we rondjes aan het draaien waren. We vroegen haar of ze een idee had waar de baan zou liggen ten opzichte van de vulkaan, en dat wist ze eigenlijk niet. Leuk nieuws! We liepen al meer dan een uur en niemand had een idee waar we zaten en waar we naartoe moesten. De enige bus terug naar Leon was ondertussen ook al vertrokken. Dan maar terug richting vulkaan wandelen onder een brandende hitte en met steeds minder water. Een telefoontje met de basis bracht als resultaat dat ze een truck gingen sturen om ons op te pikken in de ranger station aan de andere kant van de vulkaan! Via een doolhof van paadjes bereikten we uiteindelijk weer de vulkaan en bijna volledig uitgeput de ranger station waar een frisse cola op ons wachtte.  Gelukkig hadden we Ilse al via sms kunnen verwittigen dat we heel wat later terug gingen zijn en het was een blij weerzien met haar twee zwarte mannen...

Na het zwar(t)e avontuur van de jongens, bezochten we in Leon nog de kathedraal, het museum van de dichter Ruben Dario en een kunstgalerij. Een lekker restaurantje en wat mojito´s en macua´s (nationale cocktail met rum, sinaas- en guavasap) zorgden voor een mooie afsluiter van Michaels bezoek.

Daarna restte ons enkel nog met een busje terug naar Managua te reizen en Michael op het vliegtuig te zetten, een beetje tegen onze zin, maar op vraag van zijn papa. Maar een tegenslag komt nooit alleen... Olivier zijn portefeuille met kredietkaart ´raakt verloren/wordt gestolen´ op de bus, en Michael blijkt niet verder dan Atlanta te geraken op zijn terugreis.
Mogen we zeggen dat de vulkanen de rode draad vormden tijdens zijn reis? We denken het wel. Al op dag twee, bij het bezoek aan de Poas vulkaan, zagen we geen idylische krater maar enkel rook en zwavelwolken. Via het vulkanisch eiland Isla de Ometepe en de Masaya vulkaan reizen we naar Leon, waar de jongens verloren liepen. En net voor de terugvlucht, beslist de Eyjafjallajökull-vulkaan uit te barsten waardoor het hele Europese luchtruim plat ligt.

Wij rustten nog een extra dagje uit aan het zwembad van ons hotel in Managua en reisden de volgende dag door naar Estelí, een rustig dorpje op de weg naar Honduras. Zo rustig dat we er regelmatig zonder water of electriciteit zaten en dus reden genoeg hadden om onze eigen batterijen weer op te laden. De logica van het Nicaraguaanse transport zit echter zo goed in elkaar dat we geen directe bus konden nemen uit Estelí naar de Hondurese hoofdstad. Noodgedwongen keerden we voor één nachtje terug naar Leon om daar op woensdag een vroege-ochtend-bus naar Honduras te nemen. Deze keer vlotte grensformaliteiten (maar geen stempel in ons paspoort doordat Honduras samen met Nicaragua, El Salvador en Guatemala de CA4-unie vormt met vrij personenverkeer).

Nicaragua is een land met een gewelddadige geschiedenis, en dat vooral door de vele bemoeienissen van de VS. Sinds de onafhankelijkheid van de Spanjaarden in 1821, was Amerika geïnteresseerd in Nicaragua (net als in Panama) om er een verbindingskanaal te graven van de Caribische Zee naar de Stille Oceaan. De inmengingen bleven niet uit, en na de binnenlandse onrust door dictator Somoza zag de VS alleen maar een interessante prooi in Nicaragua. Het duurde tot 2007 voor de volksgezinde Ortega aan de macht kwam en komaf maakte met corruptie, omkoopschandalen en geldelijke steun met een reukje aan uit de VS. Geen wonder dus dat Nicaragua nu in 2010 nog heel wat organisatie en structuur mist in verschillende openbare sectoren.

In Honduras maakten we op weg naar Copan een tussenstop in Comayagua, waar we in een erbarmelijk hotelletje ´moesten´overnachten. Na nog eens zes uur bussen, bereikten we dan toch dit gezellige plattelandsdorpje. We overnachten in het Belgische ViaVia, genieten van de korte regenbuien maar moeten ook hier afrekenen met sporadische elektriciteitsuitval en watertekort.

Ondertussen weten we dat Michael dan toch in Leuven is gearriveerd (na een vlucht Atlanta-Barcelona en een bus van Brussels Airlines naar België). Maar we beginnen sterk te twijfelen aan onze planeet Aarde. Opnieuw een aardbeving in Chili, de uitbarsting in Ijsland, hevige regen en overstromingen in Brazilië, ook nog niet zo lang geleden trilde de aardkorst in Haïti, Indonesië en China. En dan horen we nog over geweld in het Oosten, een klungelende Belgische regering, katholiek misbruik, een olielek op boorplatform in Golf van Mexico, crisis in Griekenland... Misschien hebben we gewoon te veel CNN gekeken de laatste week?

Nog enkele muzikale nootjes, omdat we er nog liever mee lachen dan huilen: Zij heeft stijl, ze zegt enkel oh oh oh ooooh van de Kreuners (van toepassing op de vulkaangidse of Ilse die de bus op stapt?), Als de rook om je hoofd is verdwenen van Boudewijn de Groot en De wereld is om zeep van Urbanus.