Pura Vida

Pura vida, het pure leven, da's de lijfspreuk van Costa Rica. En na een goeie week in dit prachtige land, kunnen we niet anders dan bevestigen. We zijn ondertussen met z'n drietjes en dat zorgt voor nog meer sfeer.

Vorige week dinsdagavond is Michael in Alajuela geland, een stadje in de buurt van San Jose (vergelijk met Zaventem als Brussels Airport). Olivier en Ilse lieten er in de namiddag eerst hun wilde haren knippen. De volgende dag besteedden we samen aan het plannen en uitstippelen van onze route door Costa Rica. Op donderdag moesten we al meteen vroeg (6u!) uit de veren om de krater van de Poas vulkaan te kunnen bewonderen. Tegen 10u is die namelijk volledig in wolken gehuld, dus waren we graag voordien aan de kraterrand. Onze hosteleigenaar en tevens gids van de dag verzekerde ons er toch van dat we een unieke gebeurtenis konden aanschouwen wanneer die krater vol hing met 'wolken'. Voor meer dan een uur waren we getuige van uitbarstingen die voor heuse rookontwikkelingen en zwaveldampen zorgden. Maar de krater hebben we dus niet gezien, ook al waren we mooi op tijd.

Aan de zuidelijke kust hadden we een kamer gereserveerd in een leuk hotelletje, mét zwembad, in het dorpje Quepos. We konden er elke ochtend op het buitenterras van een heerlijk ontbijt genieten, moesten dan wel de luidruchtige Amerikanen-met-blikje-bier-in-de-hand tolereren en hadden een topper van een Nationaal Park in de buurt. Met een gids doorzochten we het Manuel Antonio Park naar luiaards, aapjes, toekans en hagedissen. We hebben enorm veel dieren gezien, soms met het blote oog, soms met een telescopische verrekijker. Als bonus had het park ook nog een wit zandstrand met azuurblauw water. Echt genieten dus!
Nog in de buurt van Quepos bezochten we een kruidenboerderij, de Villa Vanilla. In een wildernis van vanilleplanten, cacaobomen, peperstruiken, kaneelbomen en andere kleurige bloemen baanden we ons een weg om te zien hoe de specerijen geteeld en verwerkt worden. Een smakelijke proeverij mocht niet ontbreken.

Costa Rica is een goed ontwikkeld land, maar de vier uur durende busrit terug naar San Jose was er wel weer eentje zonder airco. En het is hier warm... De hoofdstad ligt dan wel weer op een kleine duizend meter, waardoor een koeler briesje het ons aangenamer maakte. Het is ook hier in de 'centrale vallei' dat twee derden van de Tico's (Costaricanen) woont. Hier kan ook koffie geteeld worden, terwijl in de lager gelegen gebieden bananen- en oliepalmplantages voorkomen. Naast toerisme kennen we zo de economische sterkte van Costa Rica.

In het centrum van de hoofdstad eten we lekkere casados (lunch), ontdekken we de vele pleintjes en parkjes en realiseren we dat de Tico's echt wel vriendelijke mensen zijn.
Nog een weekje pura vida? Laat maar komen!