Mysteries!

Over de mysteries van het sandboarden, nieuw transport, de veren in een matras en bizarre lijnen...

Op dinsdag 10/11, onze laatste dag in de oase van Huacachina, ontdekken we waar die duinen rondom het dorp nog voor kunnen dienen: sandboarden, net zoals snowboarden dus, maar in het zand. Voor S/.3 huren we zo'n zandbord en klimmen we de duinen op. Al is dat buiten de felle zon gerekend, wat het zand loeiheet maakt. Hoog raken we dus niet, en glijden naar beneden lukt ons ook niet al te best. Met een beetje wax gaat het net ietsje vlotter, maar geen spoor van adrenaline of extase... Dan maar terug naar het hotel voor een Pisco Sour aan de rand van het zwembad.

Ook nog in Huacachina konden we een nieuw vervoersmiddel aan ons lijstje toevoegen: de motortaxi. Helemaal overgevlogen uit het oosten (al is dat eigenlijk het westen voor de mensen hier) tuffen honderden motortaxi's door en rond de stad (Ica). Naast goedkoop transport, is het een hele belevenis voor ons.

Voor de grotere afstand naar Nazca kiezen we dan toch weer voor een deftige autobus. We worden super vriendelijk onthaald in onze hostel 'WalkonInn', dat wordt uitgebaat door een Nederlander en een Belg. Onze stemming slaat al snel om bij het zien van ons kamertje... een gevangeniscel zou het kunnen zijn. Super klein, betonnen vloer, tralies voor het raam en een matras waarvoor je geen prinses hoeft te zijn om elke veer te lokaliseren. Tel daar nog eens de blaffende honden en hanengekraai bij en de som van een stevige nachtrust is gauw gemaakt. Kippen houden in de stad is verboden, maar op de hoek van onze straat woont toevallig het zoontje van de burgemeester...

Met wakkere oogjes en een heldere geest dwalen we op woensdag, jullie feestdag, wat rond door de straten van Nazca. Olivier bestelt een gemengde brochette en krijgt er vier, de vier verschillende sausjes worden spontaan op tafel gezet.
We wonen een lezing bij over het hoe en waarom van de Nazca lijnen, mysterieuze figuren in de woestijn van ongeveer 1500 jaar oud. Sommigen schrijven de lijnen en figuren toe aan buitenaardse wezens, anderen verklaren ze dan weer als astronomische kalender van de Nazca bevolking (100-800 n.C.), nog anderen leggen uit dat de lijnen wijzen in de richting van watervoorzieningen e.d. Ook voor rituele bijeenkomsten zouden ze gebruikt zijn. Maar als de aapjes- en spinnenfiguur in de astronomische verklaring vakkundig in de grote beer of pegasus (sterrenbeelden) worden geplaatst, ontgaat ons enige relevantie. Één van de lijnen zou zelfs precies het punt aanwijzen waar de zon ondergaat op 21 juni. En de 45 andere lijnen dan daarom heen? Op de vraag 'hoe werden deze lijnen, vormen en figuren in de woestijn gemaakt?' weet niemand nog echt een antwoord.

Om de lijnen als een echt mysterie te ontdekken deze morgen, houden we dan toch maar vast aan de verklaring van de marsmannetjes. Vanop een observatietoren zien we de echt wel duidelijk aanwezige rechte lijnen, grote vlakken en drie figuren die tussen de zwarte woestijngrond oplichten. De boom, een deel van de salamander (in twee gesneden door de Panamericana snelweg) en de hand.

Bij deze is onze missie voltooid hier in Nazca en nemen we vanavond de nachtbus naar Arequipa, zo'n negen uur rijden, verder langs de kust en ietsje naar het binnenland, terug de bergen in. Nieuwe reispilletjes en een eerste klas zitje in leren zetels op de benedenverdieping van de bus, verzachten hopelijk de omstandigheden voor Ilse.